In collaboration with Payame Noor University and Scientific Association of Quran and Testaments

Document Type : Research Paper

Authors

Department of Quran Science, sciences and studies of holy Quran University, interpretation and holy Quran studies college, Qom, Iran

QURAN-2105-2961(R1)

Abstract

One of the serious issues in the field of Quranic research is the study of the possibility of multiple meanings in the interpretation of a word and also the religious validity of these semantic aspects. Over the past centuries, Islamic scholars have sought to answer the question of whether God intended only one meaning or several meanings from the words and sentences of the Holy Qur'an. The importance of this issue is due to the great effect of this basis in studying the meanings of the Qur'an. In the present study, using analytical and descriptive methods and relying on the views of Allameh Javadi Amoli in Tasnim's interpretation, we have dealt with various ambiguous dimensions and examined the place of this interpretive basis in his interpretive action and how to discover divine intentions. By accepting the principle of the possibility of using the word in more than one meaning, he has dealt with different dimensions of this issue and has included this basis in the interpretation of verbal commonalities, punishments, allusions and the contents of the verses of the Holy Quran.

Keywords

  • ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین(۱۴۰۵ق)، عوالی اللئالی، قم: دار سیدالشهدا.
  • ابن عربی، محمد بن‌علی(۱۴۱۰ق)، رحمة من الرحمن فی تفسیر و اشارات القرآن، دمشق: مطبعة نضر.
  • ابن‌فارس، احمد(۱۴۱۸ق)، الصاحبی فی فقه اللغه، بیروت: دار الکتب العلمیه.
  • ابن‌منظور، محمد بن‌مکرم(۱۴۱۴ق)، لسان العرب، بیروت: دار صادر، چاپ سوم.
  • اسلامی، علی(۱۳۸۹ش)، «مبانی و مبادی تفسیری تسنیم»، فصلنامه اسراء، شماره اول، صص ۵۷-۷۰.
  • آخوند خراسانی، محمدکاظم بن‌حسین(۱۴۰۹ق)، کفایة الاصول، قم: مؤسسه آل‌البیت.
  • بستانی، فؤاد(۱۳۷۵ش)، فرهنگ ابجدی، تهران: نشر اسلامی، چاپ دوم.
  • پارسا، فرزاد و محمد جمالی(۱۳۸۷ش)، «استعمال لفظ واحد و اراده معانی متعدد»، نشریه مقالات و بررسی‌ها، صص ۴۵ـ۶۰.
  • پرنا، احد و نسرین حسن‌زاده(۱۳۹۸ش)، «بررسی ادله موافقان و مخالفان چندمعنایی در قرآن کریم»، نشریه الهیات قرآنی، شماره ۹، صص ۱۳-۳۰.
  • تفتازانی، مسعود بن‌عمر(۱۴۱۶ق)، المطول، قم: مکتبة الداوری.
  • تهانوی، محمدعلی بن‌علی(۱۹۹۶ق)، کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، ‌بیروت: مکتبة لبنان ناشرون.
  • جوادی آملی، عبدالله (۱۳۸۹ش)، ادب فنای مقربان، قم: نشر اسراء، چاپ هفتم.
  • ــــــــــ (۱۳۸۸ش)، تسنیم، قم: نشر اسراء، چاپ هشتم.
  • ــــــــــ (۱۳۸۶ش)، سرچشمه اندیشه، قم: نشر اسراء، چاپ پنجم.
  • ــــــــــ (۱۳۸۸ش)(ب)، قرآن در قرآن، قم: نشر اسراء، چاپ هشتم.
  • خامه‌گر، محمد(۱۳۹۶ش)، «اصول و قواعد معناشناسی واژگان فقهی در تفسیر تسنیم»، دوفصلنامه تخصصی معراج، شماره ۲، صص ۳۳- ۶۱.
  • خسروشاهی، مرتضی (۱۳۹۴ش)، «تاویل در قرآن و رابطه آن با استعمال لفظ در بیش از یک معنا»، مطالعات سبک‌شناختی قرآن، شماره ۴، صص ۴۶ـ۵۸.
  • خمینی، سیدمصطفی (۱۴۱۸ق)، تحریرات فی الاصول، قم: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.
  • سیبویه، عمر بن ‌عثمان(۱۴۱۰ق)، الکتاب، بیروت: مؤسسه الاعلمی للمطبوعات.
  • سید مرتضی، علی بن‌حسین (۱۳۷۶ش)، الذریعة الی اصول الشریعه، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
  • سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر (بی‌تا)، معترک الأقران فی اعجاز القرآن، قاهره: دار الفکر العربی.
  • شهبازی، محمود و علی‌اصغر شهبازی (۱۳۹۲ش)، «واژگان چندمعنا و اهمیت آن در ترجمه قرآن کریم»، فصلنامه مطالعات ترجمه قرآن و حدیث، شماره ۱، صص ۴۷- ۶۸.
  • شهبازی، محمود (۱۳۹۴ش)، «پدیده اشتراک لفظی و چندمعنایی در زبان عربی»، نشریه ادب عربی، شماره ۲، صص ۱۱۹ـ۱۳۶.
  • صادقی فدکی، سیدجعفر (۱۳۹۰ش)، «بررسی و نقد دیدگاه‌های چندمعنایی آیات قرآن کریم»، فصلنامه اندیشه نوین دینی، شماره ۲۴، صص ۸۶ – ۶۱.
  • طاهرخانی، جواد (۱۳۸۳ش)، بلاغت و فواصل قرآن، تهران: جهاد دانشگاهی.
  • طباطبایی، سیدمحمدحسین (۱۳۹۰ق)، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت: مؤسسة الاعلمی، چاپ دوم.
  • طیب‌حسینی، سیدمحمود(۱۳۸۸ش)، چندمعنایی در قرآن کریم، قم: پژهشگاه حوزه و دانشگاه.
  • ــــــــــ (۱۳۸۷ش)، «مبانی فرامتنی چندمعنایی در قرآن کریم»، نشریه پژوهش و حوزه، شماره ۳۳، صص ۸۰- ۱۱۳.
  • ــــــــــ (۱۳۹۴ش)، «نسبت استعمال لفظ در بیش از یک معنا با معانی باطنی قرآن»، نشریه مطالعات اصول فقه امامیه، صص۸۶-۱۰۵.
  • عبدالله زاده، فرهاد و فؤاد عبدالله‌زاده (۱۳۹۷ش)، «عوامل توسع معنایی در قرآن کریم»، فصلنامه مطالعات قرآنی، شماره ۳۳، صص ۱۸۱- ۱۹۸.
  • عسگری، رسول و ماجد نجاریان (۱۳۹۷ش)، «نقش صور بیانی در تبیین معانی قرآنی در تفسیر تسنیم»، فصلنامه پژوهش‌های زبان‌شناختی قرآن، صص ۸۷ـ ۱۰۶.
  • فخر رازی، محمد بن‌عمر(۱۴۲۰ق)، المحصول فی علم اصول الفقه، بیوت: المکتبة العصریة.
  • مجلسی، محمدباقر بن‌محمدتقی(۱۴۰۳ق)، بحار الانوار، بیروت: دار احیاء التراث العربی.
  • معرفت، محمدهادی(۱۳۷۹ش)، تفسیر و مفسران، قم: مؤسسه التمهید.
  • موسوی بجنوردی، حسن(۱۳۸۰ش)، منتهی الاصول، تهران: مؤسسه العروج.
  • مؤدب، سیدرضا (۱۳۸۶ش)، مبانی تفسیر قرآن، قم: انتشارات دانشگاه قم.
  • مؤمن قمی، محمد(۱۴۱۹ق)، تسدید الاصول، قم: مؤسسه نشر اسلامی.
  • نهیرات، احمد و عباد محمدیان(۱۳۹۲ش)، «نگرشی بر نظام چندمعنایی در قرآن کریم»، پژوهش‌های زبان‌شناختی قرآن، شماره ۲، صص ۱۱۹ – ۱۳۷.
  • نیازی، شهریار و مهین حارجی زاده (۱۳۸۵ش)، «پدیده چند معنایی در زبان عربی»، مجله
    دانشگاه ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران
    ، شماره ۱۷۷، صص ۷۷ تا ۹۶.